نویسنده با ظرافت، سوژهای آشنا را دستمایه رُمان قرار داده و توانسته با ایجاد حسِ همذاتپنداری، پیوندهای لازم را با مخاطب برقرار کند. پیوندهایی که همیشه خواننده حرفهای شادان را با یک ویژگی همراه میکند: فکر کردن. این همان تفاوت رُمانخوان جدی شادان با بقیه است و ما ضمن حس مسیولیت بیشتر در انتخاب،