واپسین انسان

همین که توانستم، آن واژه که همواره در مورد او اندیشیده‌ام به زبان آوردم: که او واپسین انسان است در حقیقت چیزی او را از دیگران متمایز نمی‌ساخت بیشتر گوشه‌گیر بود، وقتی حرف نمی‌زد که البته از روی تکبر و یا فروتنی هم نبود آن‌گاه در سکوت، هرکسی افکاری را باید به او نسبت می‌داد که او با ملایمت رد می‌کرد