فریدون تولّلی (1298-1364) از نخستین حامیان آرای نیما در شعر بود و از مخالفان سرسخت شعر سپید بود. تولّلی بیش از هر چیز به زبان و تصویر اهمیت می داد و در استفاده از موسیقی کلام و ساختن تعابیر شاعرانه و ترکیبات تازه کم نظیر بود. مضامین شعر او بیش تر عشق های زمینی، اندوه، ناامیدی، مرگ و وحشت از آن است.