ورای فراموشی

«آدم می‏توانست ساعت‏ها در آن تراس گفتگو کند. کلماتی پوچ و جملاتی تو خالی، انگار من و او عمرمان را کرده بودیم، وقت اضافه هم گرفته بودیم و دیگر حتی نمی‏توانستیم به گذشته اشاره‏ی کوچکی هم بکنیم. او با نقشش کاملاً کنار آمده بود. سرزنشش نمی‏کردم: من هم هر چه پیشتر می‏رفتم، هر آن چه را که در زندگی‏ام بود،